لذت ببرید

=======================================================

دل داده ام بر باد ، بر هر چه بادا باد
مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش ، اصل و نسب داری
از تیره ی دودی ، از دودمان باد
آب از تو طوفان شد ، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین ، چون بی ستون ویران
هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما ، از نسل غم بودند
ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد ، بوی تو می آید
تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد
قیصر امین پور

قطره‌ دلش‌ دریا می‌خواست. خیلی‌ وقت‌ بود که‌ به‌ خدا گفته‌ بود .
هر بار خدا می‌گفت : از قطره‌ تا دریا راهی ست طولانی ، راهی‌

از رنج‌ و عشق‌ و صبوری ، هر قطره‌ را لیاقت‌ دریا نیست .
قطره‌ عبور کرد و گذشت .

قطره‌ ایستاد و منجمد شد . قطره‌ روان‌ شد و راه‌ افتاد . قطره‌ از دست‌ داد

و به‌ آسمان‌ رفت . و هر بار چیزی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری‌ آموخت .
تا روزی‌ که‌ خدا گفت : امروز روز توست ، روز دریا شدن . خدا قطره‌

را به‌ دریا رساند . قطره‌ طعم‌ دریا را چشید ، طعم‌ دریا شدن‌ را ، اما ...
روزی‌ قطره‌ به‌ خدا گفت : از دریا بزرگتر هم‌ هست ؟
خدا گفت : هست .
قطره‌ گفت : پس‌ من‌ آن‌ را می‌خواهم . بزرگترین‌ را ، بی‌نهایت‌ را .
خدا قطره‌ را برداشت‌ و در قلب‌ آدم‌ گذاشت‌ و گفت : اینجا بی‌نهایت‌ است .
آدم‌ عاشق‌ بود . دنبال‌ کلمه‌ای‌ می‌گشت‌ تا عشق‌ را توی‌ آن‌ بریزد . اما هیچ‌

کلمه‌ای‌ توان‌ سنگینی‌ عشق‌ را نداشت . آدم‌ همه‌ عشقش‌ را توی‌ یک‌ قطره‌

ریخت . قطره‌ از قلب‌ عاشق‌ عبور کرد . و وقتی‌ که‌ قطره‌ از چشم‌ عاشق‌

چکید ، خدا گفت: حالا تو در بی‌نهایتی ، عکس‌ من‌ در اشک‌ عاشق‌ است .